De mooiste manier om de dorpen te bezoeken is via de hiking trail die hen met elkaar verbindt. Het wandelpad slingert zich langs de kust van het ene dorp naar het volgende. In 2011 is er een zware storm geweest die de lager gelegen dorpjes blank heeft gelegd en het pad op veel plaatsen vernield heeft.
Zo was het stuk tussen Riomaggiore en Manarola (“Via dell’Amore”) en dat tussen Manarola en Corniglia in september 2013 nog steeds afgesloten. We kwamen onderweg een Vlaams koppel tegen dat deze route wel had genomen en behalve hier en daar een stukje van de weg dat opgeslokt was door de zee, was het er perfect wandelen. Dus volgens sommigen is het afsluiten terecht, volgens anderen laat men de herstellingswerken al zo lang aanslepen zodat de toeristen wel de trein of de dure boot móeten nemen.
Prijskaartje
Hoewel de wandelpaden zelf óók niet gratis zijn – maar dat vind ik dan wel weer terecht want de duizenden voeten die elk jaar opnieuw de paden uitslijten, om nog maar te zwijgen van de hoeveelheid afval die achtergelaten wordt of de vernielingen die in de natuur worden aangebracht, dat moet op de één of andere manier gecompenseerd worden. Of misschien is dat ook om toeristen te ontmoedigen de paden te nemen. € 6 voor het stukje Corniglia-Vernazza (voor de luttele afstand van 4km!!) is immers niet goedkoop, en het is de eerste keer in mijn leven als wandelaar dat ik heb moeten betalen om te mogen wandelen.
Er bestaat als alternatief de ‘Cinque Terre Card‘ waarvoor je € 6 betaalt en waarmee je alle routes kan doen, maar die werd niet verkocht omdat de helft van de routes was afgesloten.
Ik hoop alleszins nog een keer te kunnen terugkeren om dan de volledige route (10km) te kunnen doen.
Niet te onderschatten!
- Het zijn hiking trails – en ‘hiken’ wil niet zeggen ‘wandelen op je zondagse sloefkes’. Wandelschoenen zijn ten zeerste aan te raden; wij hadden die niet mee omdat we op voorhand wisten dat ze we van de hele tiendaagse reis maar één keer zouden gaan gebruiken en dus meer sleurwerk eraan zouden hebben dan plezier. Wij deden de route op wandelsandalen, die absoluut onvoldoende steun geven aan je enkels. Om nog maar te zwijgen van het gevaar op voeten omslaan. Gelukkig ben ik een pro in het gemsgewijs bergaf huppelen.
- Het is ook in september nog snikheet: neem dus zeker zonnecrème, voldoende water en hoofdbescherming mee.
- Het is geen dijk van Oostende: het is een smal pad dat zich langs de kust slingert door een natuurgebied met wijn- of olijfgaarden en bossen, bij momenten steil omhoog en weer omlaag. Met andere woorden: de wandelingen zijn door het typische Italiaanse zomerweer vrij zwaar te noemen. Bij regen is het af te raden er te gaan wandelen omdat de rotsen dan gevaarlijk glad kunnen zijn.
Maar de moeite van de inspanning o zo waard… 🙂
Manarola-Volastra-Corniglia-Vernazza
Aangezien het 2km lange kustpad tussen Manarola en Corniglia was afgesloten, werden we gedwongen de omweg van zo’n 7km via Volastra te maken en tot 400m boven de zeespiegel te klimmen in de heuvels. Een uitdaging die ik, vastbesloten om deze vakantie ook eens wat anders te doen dan langs historische gebouwen slenteren en ijsjes eten, niet uit de weg wou gaan.
Eer we het juiste pad te pakken hadden… hadden we al 3km verspild in Manarola zelf. Uiteindelijk vonden we het in een uithoek van het dorp, via een openluchtparking.
Het nog verharde pad, vaak met trappen, voerde ons steil omhoog de met boomgaarden begroeide heuvels in. Het was enorm zwaar voor iemand met zero conditie zoals ik, en dat in die hitte; ik heb meermaals op het punt gestaan om terug te keren maar ik moet mijn achternaam eer aan doen, en ‘opgeven’ staat dan niet in mijn woordenboek. Dus er werd op de tanden gebeten. En gezweet – liters!
Op 300m boven de zeespiegel passeerden we langs het handjevol huizen van Volastra, de straat op een paar andere zotte toeristen na verlaten. In een piepklein winkeltje vonden we ijskoude frisdrank, een suikershot dat voldoende was om me weer op de been te helpen.
Eenmaal uit het dorp kregen we onze beloning: golvende wijn- en olijfgaarden, met op de achtergrond de ongelooflijk blauwe zee. Da’s nog eens wat anders dan met eeuwige sneeuw bekroonde drieduizenders.
Na op 1km tijd weer 200m gezakt te zijn, ja het was bij momenten erg steil, kwamen we bovenin het dorp uit, waar we allereerst uitgeput neerstorten bij het bronnetje om onze fles te vullen met heerlijk fris water. We slenterden tot op het dorpspleintje, waar ik snel een toilet opzocht en het lief verse pesto en watermeloen kocht voor bij onze picknick. Helaas konden we niet lang blijven… de weg riep alweer, op naar het volgende dorp, Vernazza, 4km verderop.
Groot was onze verrassing toen we aan het begin van het pad een kraampje tegenkwamen waar we verplicht waren ieder € 6 neer te tellen als we wilden verder wandelen. Maar toegegeven… het was er heel goed onderhouden.
Ik durf zeggen: deze dag was het hoogtepunt van de ganse reis. Wat maar weer eens bewijst dat ik meer een wandelnatuurmens ben dan een cultuurmens.
Meer info over de routes, het nationaal park en stafkaartfragmenten, inclusief de staat en de moeilijkheidsgraad van de aparte paden, vind je op de website van Parco Nazionale 5 Terre.
Van de bergen tot de zee - een reisblog 
Dat zien er prachtige wandelpaden uit. Dit komt op mijn lijst voor als ik toch eens besluit van te gaan reizen.
[Betalen om te mogen wandelen komt trouwens ook in België voor: http://www.rlkm.be/nl/hoge-kempen/nieuw-connecterra/. Maar die “kleine bijdrage waarvan sprake is geen € 6, al is dit gebied wel de moeite.]
Dat gebied kende ik nog niet; ach er is nog heel veel dat ik in België moet ontdekken. Bedankt voor de tip!